گوشه تاریک  

   ساعت از نیمه های خود گذر میکند و من هنوز چشمهایم رو نبستم .

ترس تمامی وجودم رو فرا گرفته .در این گوشه ی تنگ و تاریک اتاق منتظر شنیدنم.

 شنیدن صدایی که هر بار بلند تر از قبل بر سرم میکوبد که فردا نوبت توست.

هر بار نیش خندش بلند تر از قبل است و من بیشتر از روز قبل خودم رو دور از فردا میبینم.

خیلی وقته منتظرم  تا فردا برسد و من از این همه سیاهی رها شوم ولی هر بار که میخواهم تن به این آزادی دهم

شلاق پاسخم رو با ضربه هایش میدهد.اتاقم آنقدر تاریک است که حتی کسی که نفسش در دم و بازدم صورتم رو خراش میدهد نمیبینم او هم من رو نمیبیند.

در این اتاق هیچکس نمیخواهد ببیند. .احساس میکنم جز ما کسان دیگری هم هستند

که انتظار رهایی دارند این احساس هم خوب است و هم بد تنها نیستم در این

اتاقک انتظار این خوبست ولی باز کسانی هستند که نمیتوانند خواسته هایشان را بخواهند این باعث میشود سخت و سخت تر ثانیه رویه ثانیه بیاید..

در همه ی لحظات امیدم به تنها ترین تنهاست  و از او میخواهم که برایمان

پنجره ای بازکند به اندازه ی کف دست رو به  روشنی 

     همین بس است باقیش با ما...                                                                                                                                                     

از پشت قاب پنجره به دور دست ها مینگرم
به آبی بی کران