ژست .من زن ستیز نیستم.........
زن‌ستیزی محدود به یک قوم و نژاد نمی‌شود، بلکه در تمام اقوام در تاریخ قابل
مشاهده‌است. بطور نمونه، ویلیام شکسپیر در اتللو، زن‌ستیزی را عجین با هویت
ترک دانسته است، و زنده به گور کردن دختران در فرهنگ و تاریخ برخی اقوام
عرب نیز از این نمونه‌اند.
در تمدن یونان باستان
در یونان باستان زنان و مردان در جامعه خود برابری نداشتند، چه از لحاظ قانون،
چه از لحاظ اجتماعی، و چه از لحاظ علمی. بطور نمونه، همسو با تفکر زمانهٔ
خود، ارسطو فرزند دختر را نوعی انحراف از فرزند صحیح (پسر) و لذا زنان را
نوعی ایراد در طبیعت می‌دانست لیکن ارسطو خوشبختی جامعه را منوط به
خوشبختی زنان دانسته و خوشبختی مساوی مرد و زن را واجب می‌پنداشت با
اینحال نظریات علمی ارسطو راجع به زنان به متفکرین نسلهای آتی (همچون جالینوس) و تا قرن شانزدهم میلادی انتشار یافت.
در اسلام
بسیاری در جوامع غرب، انواع پوشش‌های حجابی اسلامی را محدودیت‌های
تبعیض‌گرانه علیه زنان می‌نگرند. از اینرو در برخی ممالک اروپایی، برخی اقسام حجاب ممنوع است.
همانند دیگر مکاتب دینی بشری، دید اسلام در مورد زنان دارای طیف متنوعی در تاریخ بوده است.
در حالیکه برخی از صاحبنظران غربی محمد را پیشرو حقوق زنان دانسته‌اند، برخی دیگر وی را یک زن ستیز معرفی می‌کنند
اما آنچه که مسلم است این است که زن ستیزی در قالب دین اسلام (همچون ادیان دیگر) در تاریخ بشری بسیار دیده شده است، که تا به امروز نیز ادامه دارد
پیشینه در جوامع ایرانی
زن ستیزی در جوامع ایرانی و ادبیاتش سابقه‌های فراوانی دارد. مانند:
واژه زن به عنوان دشنام به مردان: «مخنث به از مرد شمشیرزن ک
ه روز وغا سربتابد چو زن» (سعدی)
در تربیت همسر: «چو زن راه بازار گیرد بزن وگرنه تو در خانه بنشین چو زن» (سعدی)
تنوع طلبی افراطی مردان و شیء شدگی زنان: «زن نو کن ای خواجه هر نوبهار که تقویم پاری نیاید به کار» (سعدی)
در دوران معاصر نیز این پدیده به کرات در جوامع ایرانی قابل مشاهده بوده‌است.
برای نمونه محمدرضا پهلوی در حضور همسرش فرح پهلوی در مصاحبه‌ای با باربارا والترز، اظهار داشت که زنان به هیچ وجه قابلیت برابری با مردان را از نظر نبوغ و خلاقیت نداشته‌اند.
اما در سالِ ۱۳۴۱ در اعتراض به لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی وی نیز،
بسیاری از مراجع از جمله امام خمینی به شدت با حق رای زنان مخالفت کردند و این کار را مخالف دیانتِ مقدسه و مذهب اسلام اعلام نمودند.
در دوران پس از انقلاب ۵۷ نیز شعار «یا روسری یا توسری» در خیابانهای ایران در راستای سیاست‌های برخی گروه‌های اسلامی رواج پیدا کرد.
بنا بر گفته دونا هیوز استاد دانشگاه رود آیلند ، زن ستیزی در مرکز ایدئولوژی و
ساختار حکومتی ایران پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران قرار گرفت. زن ستیزی کماکان
در جامعه امروزی ایران نیز تداوم دارد، و در این باب مقوله‌های زیادی به رشته
تحریر در آمده‌است. شیرین عبادی تصویب قانونی در جمهوری اسلامی ایران که بر اساس
آن «اگر مردی زنی را ولو عمداً به قتل برساند، خانواده زنی که به قتل رسیده،
برای قصاص قاتل باید قبلا نیمی از دیه قاتل را به او بپردازد» را «مایه ننگ» دانسته است.
حق رای زنان در ایران
روحانیون و نمایندگان اصولگرای مجلس، در دو نوبت، یکی در سال ۱۹۰۹ و
دیگری در سال ۱۹۵۹ میلادی، با حق رای زنان مخالفت ورزیدند. در سال ۱۹۶۲
نیز دولت نخست وزیر وقت، اسدالله علم نیز تحت فشار آنان در به اجرا گذاشتن
حقوق رای زنان ناتوان ماند. تا اینکه حق رای زنان توسط محمدرضا پهلوی در ژانویه ۱۹۶۳ بصورت فرمان صادر گردید.
پس از اینکه محمدرضا پهلوی در جریان انقلاب سفید به زنان حق رای و مشارکت
در پستهای سیاسی را اعطا نمود، بلافاصله دو زن در سنا منصوب گشته، و ۶ زن
به مجلس بیست و یکم راه یافتند. دو سال بعد، نخستین وزیر زن (فرخرو پارسا)
در تاریخ ایران مشغول به خدمت شد، و در سال ۱۹۷۱، نخستین دیپلمات زن راهی الجزایر گردید.
در همین دوره بود که قانون منع ارتقای زنان به جایگاه قضاوت کیفری در
دادگاههای ایران لغو گردیده، و امثال شیرین عبادی، برای نخستین بار بطور رسمی بر کرسی قضاوت نشستند.
برقراری «قوانین حمایت از خانواده» که چند همسری را دشوارتر می‌نمود با
فرمان محمدرضا پهلوی در سال ۱۹۶۷ آغاز گردید. در زیر سلطنت او بود که سن ازدواج قانونی زنان از ۱۳ سال به ۱۵ و سپس به ۱۸ سال ارتقا یافت.
قوانین نابرابر
برخی کارشناسان قوانین جزایی جمهوری اسلامی ایران را در قبال زنان را از
«خشن‌ترین قوانین جهان» دانسته‌اند. حکم سنگسار سکینه محمدی آشتیانی در این مورد در سال ۲۰۱۰ این موضوع را زیر نور مجامع بین‌الملل قرار داد.
در حال حاضر اصل ۱۱۵ قانون اساسی ایران رجال را واجد شرایط برای مقامهای بلند دولتی می‌داند و مراد از آن را فقط مردان تفسیر می‌کنند،
و نظام عدالت ایران شهادت زن را برابر نصف شهادت یک مرد می‌داند. برخی روحانیون حضور یک زن به عنوان ورزشکار جلودار تیم ملی المپیک ایران در مراسم افتتاحیه المپیک ۲۰۰۸ پکن را مورد انتقاد قرار داده‌اند.
حضرت آیت ا..یوسف صانعی
از مراجع تقلید با قوانینی همچون قانون حمایت از خانواده، که برخی آن را زن ستیز نامیده اند، به مخالفت برخاست.