در چشمه خون وضو گرفتند نهان
از مســلخ نور تا به هنـگام اذان
با ساقي مست باده و جام زدند                                                         
آنان که به سوي صبح بودند روانه
آوازه‌ي عاشــقان ما دهـــر گرفت
آواي بلند شانه به هر شهر گرفت
تن جامه عاشقان برگير و بپوش
کاشانه‌ي دوست، مارِ پر زهر گرفت
ما کز تب عشق سوي جانان رفتيم
بگذشته زجان و سربداران رفتيم
اي کاش که بازجان به تن بودبسي
کز لــذّت رفتنش کمـــاکان رفتـيم